Echte mensen, echte verhalen. Lyzanne is 23 jaar. Ze is gek op haar zoontje Lukas. Hij is nu precies 7 weken oud. In dit interview vertelt ze over haar zwangerschap.
Toen we ontdekten dat ik zwanger was, waren mijn man en ik dolblij. We hadden wel even een paar dagen nodig om te beseffen dat er een baby’tje groeide in mijn buik. Het blijft een wonder! Hoe is de eerste periode van je zwangerschap verlopen? De eerste weken gingen goed, maar in week zes begon de misselijkheid. Eerst dacht ik “het gaat wel, het hoort erbij”, maar na een tijdje kon ik het niet meer verborgen houden. Ik spuugde elke ochtend 3/4 keer en bleef heel de dag ontzettend misselijk. Wat vervelend! Ja, later ging het spugen zelfs heel de dag door. Gelukkig had ik twee weken vakantie van mijn werk, dus kon ik het zo alsnog verborgen houden.
Wanneer hebben jullie de zwangerschap kenbaar gemaakt? Mijn man en ik waren eerst van plan om het pas met 10 weken te vertellen. We dachten dat we op die manier eerst zelf aan het idee konden wennen en vroeg genoeg zou zijn om familie en vrienden in te lichten.
"De eerste keer je baby voelen bewegen is het meest bijzondere moment ever!"
Je hebt toch altijd in je hoofd “stel dat het mis gaat”. Uiteindelijk was dit plan dus niet te doen, want mijn moeder begon het door te hebben omdat ik er zo beroerd uit zag. Na de eerste echo met 8 weken zagen we dat alles goed was met ons kindje en hebben we het verteld.
Hoe heb je dat aangepakt? Ik had voor mijn ouders en schoonouders een klein koffertje gekocht met daarop “logeer koffertje voor bij opa en oma” en daarin de echo foto’s. Mijn ouders huilde van geluk! Ik weet nog dat mijn moeder zei: “O, gelukkig ik begon me al zorgen om je te maken want je viel zoveel af”. Ja... die zes kilo in twee weken kon je wel zien. Mijn schoonfamilie, verdere familie en vrienden waren ook zo blij voor ons, echt heel lief!
Wilde je weten of het een jongen of een meisje zou worden? Ja zeker, met de 12 weken echo kwamen we er eindelijk achter wat het geslacht zou zijn. Ik had al sinds de zwangerschapstest het gevoel dat ik in verwachting was van een jongen. Geen idee waarom, maar mijn gevoel was erg sterk. Ik zou ook blij zijn met een dochter, maar een zoontje leek me stiekem leuker. Gewoon zo’n stoer ventje. Je man in het mini, hoe schattig is dat! Heel leuk! Hoe ging het verder met je misselijkheid? De misselijkheid werd uiteindelijk wat minder en met 17 weken hield het op. Ik was ontzettend blij en voor mijn gevoel kon ik nu echt beginnen met genieten van mijn zwangerschap.
Kun je het moment nog voor je halen dat je je baby in je buik kon voelen? O zeker, de eerste keer je baby voelen bewegen is het meest bijzondere moment ever! Als je eenmaal dit gevoel gaat herkennen en je gaat erop letten, beweegt zo’n kleintje echt veel. De zwangerschap vloog voorbij. Met 34 weken draaide hij pas vanuit stuit in de goede richting. Dit gaf me wel rust, want ik vond het maar lang duren. Het enige wat ik soms lastig vond, was dat ik mijn schoenen niet meer aankreeg doordat zijn hoofdje tegen mijn ribben duwde. Hebben jullie lang gezocht naar een naam voor jullie kleintje? De naam voor onze zoon wisten we al vanaf het begin. Eigenlijk al vanaf dat we verkering hadden, dus dat was makkelijk.
De laatste loodjes van je zwangerschap, keek je op tegen de bevalling? Ineens was ik 36 weken en 5 dagen. Ik ging ‘s nachts naar het toilet en toen ik terug naar bed wilde gaan braken mijn vliezen. Ik schrok me kapot, maar dacht: “Oké ik kan dit, mijn lichaam bepaalt dit zelf, het komt goed”. We gingen snel naar het ziekenhuis en na een bevalling van 15,5 uur is Lukas geboren. Hij was 49 cm en 3070 gram. Dat was voor een prematuur baby groot. Mochten jullie na de bevalling gelijk naar huis of bleven jullie in het ziekenhuis? Omdat hij wat vroeg was, bleef zijn suiker niet stabiel en werden we na één dag overgeplaatst naar de kinderafdeling. Hier moest hij aan het infuus. Dat was een domper, maar je wilt het beste voor je baby. De zorg in het ziekenhuis was super en mijn herstel ging snel. Omdat Lukas nog wat zwak was mochten we bijna geen bezoek. Ook mocht niemand hem vasthouden, omdat dit voor hem te veel energie koste. Na zes dagen mochten we naar huis. Mijn lieve Lukas was al zoveel sterker geworden en hij zag er zo goed uit! We genieten enorm van elkaar! ●
Lijkt het je óók leuk om je verhaal online te delen, zodat jij anderen kunt inspireren met jouw unieke verhaal? Dat kan! Stuur een mailtje naar info@bobabyonline.nl ovv: Bo Magazine. Zet je naam en telefoonnummer in de mail en we nemen z.s.m contact met je op!